DUDEK WYJAŚNIA: Dlaczego podwyżka dla prezydenta Kalisza nie powinna szokować?

Na najbliższej sesji Rady Miasta Kalisza radni zdecydują o podniesieniu wynagrodzenia prezydenta Krystiana Kinastowskiego. Choć każda podwyżka dla „władzy” budzi społeczne kontrowersje, warto spojrzeć na tę decyzję chłodnym okiem i zastanowić się, czy naprawdę mamy do czynienia ze skandalem, czy może z próbą urealnienia zarobków w sektorze publicznym.

Zacznijmy od konkretów. Projekt uchwały jest konsekwencją rozporządzenia Rady Ministrów z 15 września 2025 r., które dało samorządom możliwość podniesienia maksymalnego pułapu wynagrodzenia zasadniczego dla prezydentów miast wielkości Kalisza do 11 310 zł miesięcznie (oraz dodatku funkcyjnego maksymalnie do 3650 zł). Obecnie pensja zasadnicza prezydenta Krystiana Kinastowskiego wynosi 10 770 zł. Proponowana zmiana oznacza więc wzrost wynagrodzenia zasadniczego o 540 zł.

Oczywiście, na całą pensję włodarza składają się też dodatki: funkcyjny, specjalny i za wieloletnią pracę. Jak wynika z jego oświadczenia majątkowego za 2024 rok, z tytułu pracy w urzędzie osiągnął on dochód w wysokości 261 113,87 zł, co daje średnio ok. 21 759 zł brutto miesięcznie. Właśnie ta kwota będzie punktem zapalnym dla dyskusji. Jednak zamiast kończyć analizę w tym miejscu, warto postawić pytanie: czy to naprawdę dużo za zarządzanie stutysięcznym miastem?

Problem systemowy, nie lokalny

Oburzenie na zarobki polityków jest w Polsce sportem narodowym. Tyle, że ta populistyczna narracja prowadzi nas w ślepy zaułek, w którym kluczowe stanowiska w państwie zajmują albo ludzie, dla których pensja nie ma znaczenia, albo ci, którzy na wolnym rynku nie poradziliby sobie najlepiej.

Spójrzmy na kilka przykładów z najwyższych szczebli władzy, które obnażają absurd tej sytuacji:

• Wrześniowa pensja Sławomira Cenckiewicza, szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego, wyniosła 9 856,75 zł netto. Człowiek odpowiadający za strategiczne bezpieczeństwo kraju zarabia mniej niż menedżer średniego szczebla w korporacji.

• Radosław Sikorski, Minister Spraw Zagranicznych, za wrzesień 2024 roku otrzymał 10 064,07 zł netto. To pensja szefa polskiej dyplomacji, reprezentującego nasz kraj na arenie międzynarodowej.

• Trafnie problem na platformie X podsumował Sławomir Mentzen: „W Ministerstwie Finansów minister finansów nie mieści się wśród 100 najlepiej opłacanych pracowników ministerstwa. Dyrektorzy departamentów zarabiają więcej niż wiceministrowie.”

To nie są odosobnione przypadki. To jest systemowa patologia. Utrzymujemy fikcję, że służba publiczna to misja, która niemal wyklucza godne wynagrodzenie. Owszem, jest to misja, ale nie może ona oznaczać gigantycznej przepaści finansowej między „rynkiem” a „urzędem”.

Cena odpowiedzialności

Efekt jest taki, że sektor publiczny przegrywa walkę o najlepszych. Rynek bezlitośnie „wysysa” wykwalifikowane kadry – nie tylko specjalistów od nowych technologii, ale też prawników, menedżerów czy inżynierów, którzy mogliby z powodzeniem zarządzać także miejskimi spółkami czy wydziałami. Skoro „rynek” płaci więcej, to jaki jest sens, by wziąć na siebie odpowiedzialność za miejski budżet, inwestycje, edukację i bezpieczeństwo stu tysięcy mieszkańców?

W tym kontekście, podwyżka pensji zasadniczej prezydenta Kalisza o 540 zł nie jest bulwersująca. Jest to kosmetyczna, wręcz symboliczna zmiana, która nie rozwiązuje systemowego problemu, ale przynajmniej go nie pogłębia. Od prezydenta miasta wymagamy wizji, skuteczności, odporności na stres i pełnej dyspozycyjności. To praca, która nie kończy się o 16:00. Oczekiwanie, że ludzie o wysokich kompetencjach będą podejmować się tak ogromnej odpowiedzialności za pensję nieadekwatną do jej skali, jest po prostu naiwnością.

Prawo opinii publicznej do patrzenia władzy na ręce jest święte. Ale zamiast skupiać się na tych 540 złotych, być może powinniśmy rozpocząć poważną debatę o tym, ile jesteśmy w stanie zapłacić za profesjonalne i kompetentne zarządzanie naszym miastem i krajem.