DĘBSKI: Powyborczy kurz opadł – czas na subiektywne podsumowanie

Być może stworzenie klasycznego podziału na wygranych i przegranych tych wyborów jest zbyt surowe dla tych przegranych, niemniej sądzę, że warto nazwać pewne rzeczy, mówiąc kolokwialnie – po imieniu.

Wygrani:

Barbara Oliwiecka – trudno tutaj się spierać, niewątpliwie osiągnęła spory sukces. O ile lider listy Trzeciej Drogi (wieloletni polityk PSL-u, Andrzej Grzyb), mówiąc potocznie – był nie do ruszenia, o tyle sprawną (a przy tym, jak widać, skuteczną i merytoryczną kampanią) Barbara Oliwiecka osiągnęła drugi wynik na liście, co dało Jej mandat (przy dobrym wyniku TD w skali kraju, jak i naszego okręgu wyborczego). Można troszkę z przymrużeniem oka napisać, że kaliska radna opuszcza nasz kaliski grajdołek i idzie do wielkiej polityki w skali krajowej 🙂 Jakkolwiek to nazwiemy – zdobycie mandatu jest sporym sukcesem, którego należy pogratulować (odstawiając na bok sympatie czy antypatie związane z centro-lewicowym rządem, który zapewne (dużo na to wskazuje) powstanie do końca obecnego roku).

Mariusz Witczak/Jan Mosiński – wrzucam Panów posłów (jednak!) do jednego worka, mówiąc potocznie, bowiem rzutem na taśmę każdy z Nich zdobył mandat poselski. Proporcjonalnie większym sukcesem może poszczycić się poseł Witczak, bowiem uzyskał mandat z 7. miejsca na liście KO. Poseł Mosiński natomiast, mimo marnego wyniku (biorąc pod uwagę Jego rozpoznawalność poprzez występy w mediach ogólnopolskich) w skali listy PiS-u, zdobył mandat (startując z 5. miejsca), wyprzedzając ledwie o 268 głosów Lidię Czechak, z tej samej listy. Obaj Panowie tak naprawdę na ostatniej prostej pozbawili mandatu Andrzeja Kuświka (startującego z ramienia Konfederacji). Sukces i wygrana zrodzone w bólach, jednakże wymiernie rzecz ujmując – to wciąż wygrana.

Dawid Borowiak – kandydat niezależny do Senatu, bez struktur, bez finansowania partyjnego, bez działaczy w terenie – sam zwykł mawiać za pośrednictwem swoich social mediów „Dawid przeciwko dwóm Goliatom”. O ile w zderzeniu ze wspomnianymi Goliatami nie miał szans, o tyle Jego wynik (prawie 10 000 głosów), zważywszy na wymienione powyżej czynniki, należy rozpatrywać w kategorii sukcesu (w samym Kaliszu osiągnął 3. wynik, zdobywając prawie 4 000 głosów). Taki wynik, czy sam fakt, że Borowiak dał się poznać wyborcom, jest z całą pewnością dobrym kapitałem w kontekście ewentualnej dalszej lokalnej działalności w sferze publicznej.

Piotr Kaleta – 3. wynik na liście PiS-u z 6. miejsca. Nie sposób nie odnotować, jak dobry wynik „wykręcił” poseł Kaleta, startując dopiero z 6. miejsca na liście PiS-u. Z pewnością częsta obecność i tzw. dyżury medialne w ogólnopolskich mediach (zarówno tych sprzyjających PiS-owi, jak i w mediach po drugiej stronie politycznej barykady) zaprocentowały. Twardy, zdecydowany elektorat PiS-u w okręgu 36. zagłosował na znanego, medialnego polityka z ramienia tej partii – dobry wynik dziwić więc nie może, choć jest jednocześnie sukcesem (lepsze wyniki z listy PiS-u osiągnęły tylko obie Panie minister), jak podkreśliłem kilka zdań wcześniej.

PRZEGRANI:

Grzegorz Kulawinek – może to ocena zbyt surowa, jednakże trzeba napisać wprost – Grzegorz Kulawinek postawił na złego konia. Bezpartyjni Samorządowcy nie zawojowali polskiej sceny politycznej w skali krajowej (nie osiągnęli nawet wyniku 3%, dającego subwencję). O ile wiceprezydent Kalisza pozostał wierny swoim przekonaniom i ideałom (nie chcąc uczestniczyć w wojnie polsko-polskiej – więc może zdanie o „postawieniu na złego konia” jest w tym kontekście jednak niezręczne), o tyle związanie się z tą frakcją, patrząc na to zupełnie wymiernie, nie dało nic… Jedyną korzyścią (aczkolwiek nie było Mu to chyba aż tak niezbędne) minionej kampanii wyborczej jest kwestia PR-u czy marketingu politycznego per se – kaliszanie obyli się jeszcze bardziej z twarzą i osobą Grzegorza Kulawinka, a to zawsze może zaprocentować w wyborach na poziomie samorządowym (te przecież tuż za rogiem – już wiosną).

Andrzej Wojtyła – do dziś zastanawiam się, kto w lokalnych władzach PiS-u wpadł na pomysł, by zagrać zgraną kartą i do wyścigu o fotel senatora wystawić kolejny raz Andrzeja Wojtyłę… Tak, euforia związana z powstaniem Uniwersytetu Kaliskiego (i z kluczową rolą w tym procesie Pana Wojtyły) z całą pewnością mogła pomóc, jednakże spytać należy, na jaką skalę?! Można było spodziewać się, że wyborcy opozycji zmobilizują się, by wybrać senatora z tzw. paktu senackiego (w tym wypadku ponowie Janusz Pęcherz z KO), stąd należało postawić w szranki kogoś na tyle mocnego, by miał większe szanse w starciu z kandydatem KO. Fakt, różnica wyniku ok. 5000 głosów nie jest miażdżąca, jednak – można było zakładać, że skoro 4 lata temu Andrzej Wojtyła przegrał z Januszem Pęcherzem (gdy wyborcy antyPiS-u nie byli aż tak zmobilizowani), to w obecnych wyborach (który były poniekąd plebiscytem dążącym do odsunięcia PiS od władzy) nie będzie miał tym bardziej szans pokonać swojego rywala (tego samego rywala przecież!) w wyścigu o Senat. Wydarzyło się więc nieuniknione – wyborcza porażka. Nie wiem, jakie decyzje należało podjąć (przekazać poparcie innemu z kandydatów, czy po prostu nie wystawiać pana Wojtyły, kosztem mocniejszego kandydata z ramienia PiS), wiem jedno – z czystym sumieniem Andrzeja Wojtyłę można zakwalifikować do kategorii przegranych tych wyborów z naszego podwórka.

Andrzej Kuświk – w tym przypadku, by uzasadnić dołączenie Pana Kuświka do kategorii przegranych, warto posłużyć się matematyką (jak i ordynacją wyborczą, która tę matematykę komplikuje), która nie była łaskawa dla kandydata Konfederacji. Andrzej Kuświk zdobył ponad 16 tysięcy głosów i został bez mandatu… Natomiast wspomniani w tym tekście powyżej, poseł Mosiński i poseł Witczak zdobyli wyraźnie mniej głosów (razem ok. 20 tysięcy głosów, z czego Jan Mosiński „marne” 7 321), a zarówno przedstawiciel KO, jak i PiS-u, zasiądą w poselskich ławach – a Andrzeja Kuświka tam zabraknie… Za to należy jednak podziękować pewnemu belgijskiemu prawnikowi (żyjącemu w latach 1841-1901), a mianowicie – Victorowi D’Hondtowi 🙂

To tyle – z tego jakże subiektywnego (co celowo podkreślam) zestawienia naszych lokalnych polityków, którzy mogą czuć się wygranymi po rozstrzygnięciach wyborczych, jak i tych, którzy niestety rezultatu wyborczego nie mogą uznać za udany. Wygranych pozostaje zmobilizować, by pamiętali o swoich wyborcach, jak i naszym regionie, nie tylko w czasie kampanii wyborczej, a przegranym kibicować, by takie rozstrzygnięcie wyborcze nie zdemobilizowało Ich w kontekście dalszej działalności politycznej/publicznej.